Ik ben nogal nostalgisch aangelegd.
Landschapspijn, horizonpijn, adempijn......
Verdriet over verlies van zoveel mooie dingen.

Ik wilde altijd naar buiten.
Als ik maar buiten was, was het goed.
Nu heb ik dat veel minder. Ik merk het me minder aanspreekt, dat alles steeds minder gevarieerd en kleurrijk is. En dat de verhouding lelijke stukken, waar ik doorheen moet, toeneemt.
Lelijke bedrijven, drukke wegen die mooie gebieden doorsnijden, kaalslag, gigantische huizen aan voorheen mooie oevers.
Ik mis de bloemenpracht, het zuivere water, stilte, vogelzang, heerlijke geuren.

Ik heb herinneringen aan een tijd dat je slechts omringd werd door liefde, schoonheid, blijdschap en geluk.
Een tijd waarin je vrij was om te doen wat je wilde en alles wat je deed fijn was.
Waarin je samen was en vrij en blij met zijn allen.
Waarin je een huis had met een prachtige tuin. Waar van alles genoeg was en iedereen welkom was.

Dat klinkt als het paradijs en dat voelde ook zo.
Ik heb het meegemaakt in mijn jeugd.
Ik heb liefde en saamhorigheid gekend en tijd zonder einde.
Tijd voor elkaar, aandacht voor elkaar.
Ik ben niet de enige. Ik heb verhalen gehoord van vriendinnen uit allerlei landen, van allerlei rassen, van alle leeftijden. Mooie verhalen.
Puur geluk heeft bestaan en bestaat nog steeds.
Maar het wordt schaarser en schaarser.
En dat terwijl de natuur overvloedig is en gul.

Werk om aan onze basisbehoeften te voldoen, neemt praktisch al onze tijd in beslag.
En alles omwille van een economie die uitgaat van een schaarste die er niet was, ontstaan zijn door de gigantische footprint, die de economische groei teweeg heeft gebracht.
Tekorten ontstaan door hebzucht en zelfzuchtigheid.
Het heeft ons geld opgeleverd.
Maar we krijgen een steeds groter tekort aan alles wat het leven de moeite waard maakt.

Een ding is mij meer dan duidelijk: terug naar het paradijs is nog mogelijk.
Nog net!
Want als we zo doorgaan, gaat de klimaatverandering ook door.
We zitten aan de randjes van het laatste mooie en fijne.
Het meeste is verdwenen en verdwijnt in rap tempo verder.

Het is zo duidelijk zichtbaar.
Als je ziet wat er gedurende mijn generatie aan moois is verdwenen!
En sinds de tijd van mijn grootouders.
Om maar niet te spreken van voor de industriële revolutie.
Revolutie? Evolutie? Devolutie.
Ik zie alleen verlies en achteruitgang
Op een punt na misschien: beschaving en moraal.
Ja die is, bij veel mensen met de eeuwen vooruit gegaan.
Maar is bezig zienderogen weer te kelderen.

Een landschap zo mooi, zo schitterend mooi.
Zo moet het geweest zijn toen de wereld begon.
(Vrij naar: De man in de Wolken: Koos Meinderts en Harrie Jekkers.)

Die ongerepte, zuivere en prachtige wereld die er in het begin geweest is.
Het wordt me met de dag duidelijker dat wij zelf begonnen zijn die af te breken. En het tempo waarin het gebeurt gaat sneller en sneller.